Bovenstaand schilderij is een kopie van de beroemde fresco van Leonardo Da Vinci: ‘Het Laatste Avondmaal’. Sinds 1545 is de abdij van Tongerlo in het bezit van deze meest getrouwe replica. Omdat het originele fresco in Milaan in de loop der jaren zo geleden heeft is deze replica des te waardevoller geworden.

Het thema van deze lezing is de gebarentaal op de fresco’s en schilderijen uit de Renaissance in Italië. In die tijd was men ervan overtuigd dat er een nauwe relatie bestond tussen de bewegingen van het lichaam en de gemoedstoestand van de ziel en de geest.

Zo ontstond er een veelzeggende gebarentaal waar kunstenaars als Da Vinci, Ghirlandaio, Botticelli en Fra Angelico gebruik van maakten. De gebaren en de lichaamstaal van de Dominicaanse predikers waren daarbij een belangrijke inspiratiebron.

De Dominicaanse monniken geloofden dat bepaalde staten van mystiek bewustzijn gestimuleerd konden worden door opzettelijk een bepaalde lichaamshouding aan te nemen. Deze lichaamshoudingen zijn vastgelegd door Fra Angelico in de cellen van het St Marcoklooster.

Met deze lezing wil ik proberen de betekenis van die gebaren en lichaamstaal zoals we die op de fresco’s en schilderijen zien, te lezen en te duiden o.a. aan de hand van geschreven teksten van tijdgenoten.